به رغم بروز ناهماهنگی چندین‌باره بین مسئولان، فضای مجازی و مردم در ماجرای تعطیلی پارک‌ها در روز طبیعت، ۲۳ روز گذشته از ماه مبارک رمضان و خصوصاً شب‌های قدر، نشان داد دینداری، عجین شده با ما ایرانیان است.
بی‌تدبیری‌ای که در تصمیم‌های شتابزده رخ می‌دهد، نظیر همین اعلام خبر تعطیلی پارک‌ها در روز طبیعت و سپس تکذیب آن، نه تأثیری در تقویت دینداری مردم دارد و نه می‌تواند از تدین جامعه ایرانی بکاهد. پارک‌ها در روز طبیعت باز بودند و مردم هم حرمت روز شهادت مولای متقیان، حضرت علی (ع) را نگه داشتند؛ عده‌ای هم با آوردن سفره افطاری خود به پارک ها، هم سیزده را به در کردند و هم روزه داری را با آمیختن با سنت‌های ایرانی تکریم کردند.
از مدت‌ها قبل، برخی در فضای مجازی و رسانه‌های فارسی زبان خارجی، به طور ضمنی و صریح تلاش می‌کردند به دلیل تقارن ماه مبارک رمضان با نوروز، وانمود کنند که ایرانی‌ها بین این دو مناسبت، نوروز را ترجیح داده و به روزه داری و سایر الزامات ماه رمضان پایبندی ندارند. نوروز که تمام شد، ماه مبارک رمضان هم رو به اتمام است و دو، سه هفته گذشته نشان داد که نه‌تن‌ها ایرانیان دینداری خود را به چیزی مشروط و معلق نمی‌کنند، بلکه اساساً بین پایبندی به سنت‌های صحیح ایرانی و التزام به احکام اسلامی، دوگانگی و تعارضی نمی‌بینند.
شلوغی مساجد، حضور حداکثری در مراسم شب‌های قدر، خلوتی خیابان‌ها هنگام افطار و افطاری‌های خانوادگی و کاری به روال همه رمضان‌های گذشته، امسال هم در سراسر ایران قابل‌مشاهده بود. مسافرت‌های با قصد ۱۰ روزه هم در عید امسال بیشتر از سال‌های گذشته رخ داد. این موارد نشان می‌دهد ایرانی‌ها هم رمضان و روزه‌داری را پاس داشته‌اند و هم نوروز را.
یک نکته هم با مسئولان؛ واقعاً کدام عقل سلیمی به این نتیجه رسیده‌است که برای پاسداشت امام علی (ع) یا برای تکریم روزه داری در ماه رمضان، پارک‌ها را در روز طبیعت تعطیل کند؟! یعنی با تعطیلی پارک‌ها در روز طبیعتی که همزمان با سال روز شهادت امام علی (ع) شده است، محبت مردم به حضرت علی (ع) اضافه میشود؟! یا اگر سیزده به دری که با رمضان مصادف شده‌است، پارک‌ها تعطیل باشد، جلوه روزه داری در شهر بیشتر میشود؟!
چنین تصمیماتی فقط می‌تواند از ذهن‌های منجمد و فرتوت که شوربختانه هنوز هم در گوشه و کنار‌ها دفتر دستک و ریاست و مدیریتی بر عهده دارند در جامعه منتشر شود. پرپیداست که این انگاره‌های ذهنی، نه منطقی است و نه اثرگذار، بلکه اتفاقاً کاملاً برعکس، اثرات سوء گسترده‌ای در پی دارد. یک تحلیل بدبینانه هم این است که مسئولانی که چنین تصمیماتی به ذهنشان خطور می‌کند یا رسانه‌هایی که این گمانه‌ها را به عنوان یک تصمیم قطعی مخابره می‌کنند، تعمداً در پی ایجاد بدبینی و گسست اجتماعی در جامعه هستند. چنین مواردی نیازمند ورود دستگاه‌های نظارتی و قضایی است.
درست است که شیوه‌های بروز و ظهور دینداری و از آن طرف نحوه عیان‌شدن دین گریزی متفاوت‌شده و همین موضوع ممکن است برخی را دچار اشتباه تحلیلی کند، اما این موضوع بر کسی پوشیده نیست که دینداری در جامعه ایرانی، نسل به نسل نهادینه‌تر شده‌است؛ دین را نمی‌توان از ایرانیان جدا کرد، چه ماه رمضان با نوروز متقارن شود و چه پارک‌ها را در روز طبیعت ببندند یا نبندند!
1400 سال است که مردم خودشان اینگونه امور را مدیریت کرده اند وهیچ مسئله ای پیش نیامده ولی متاسفانه چند سالی است که دخالت ها باعث تنش و بحران در جامعه میشود 
